Het oude leven roept...

Bon tardi/ Goedemiddag,

Wederom een blog! Waar zal ik beginnen. Ik kom al bijna in een dagelijkse sleur, waardoor ik goed moet nadenken wat ik jullie te vertellen heb.

Vandaag is het Koningsdag, hier word alleen een ander feest gevierd. Maar landsgetrouw als we zijn, hebben we vanmorgen eerst uitzending gemist gekeken. En zo niets gemist van het ritueel: “stokje over geven”. Ik heb niet het idee dat het koningshuis hier heel erg leeft. Toch zag ik vandaag wel een aantal mensen in het oranje..  Sowieso waren wij ik en mijn nieuwe huisgenoten goed verkleed. Het was erg gezellig om met elkaar als collega’s vrienden in de tuin op de beamer naar onze Willem te kijken.

Ja nieuwe huisgenoten je leest het goed, ik ben voor de aankomende twee maanden verhuist. Een van mijn collega’s is voor 2 maanden naar Nederland en zodoende ben ik twee maanden in zijn kamer. Gezelligheid allom! En als kers op de taart kan ik zijn auto ook nog lenen!!

Verder zijn natuurlijk een paar dagen geleden mijn lieve vrienden Wendy en Meijns getrouwd. Om eerlijk te zijn, is het dan niet zo leuk om op dit mooi eiland te zitten. Om op andere gedachten te komen heb ik ’s morgens de berg Brandarus voor de tweede keer beklommen. En wel een record gemaakt in 35 minuten de berg op! We waren boven en daar zagen we een hele stoet kinderen aankomen. Schooluitje. In Nederland zouden de juffen dat echt niet aandurven om met een groep jonge kinderen een berg te gaan beklimmen maar hier doen ze niet zo moeilijk.

Daarna kon ik douchen en naar mijn werk. Op Krusada hebben we een vrij wisselende groep. Dit is niet altijd makkelijk voor de bewoners. Ook in het team is het een komen en gaan van collega’s. Ik ben intussen al heel wat keertjes op Flamingo Airport geweest. Desalniettemin (Ja IBI dat woord ken ik nog) heb ik het er erg naar mijn zin. Ik heb voldoening in mijn werk en de mannen zetten me vaak genoeg aan het denken. Waar een stage ook voor bedoeld is. Grenzen aangeven leer ik hier wel. Goed het is ook niet makkelijk voor hen om hier te zitten. Het oude leven roept.. Je kan erg gebonden leven aan een verslaving maar ook aan je omgeving.

Ik moet mezelf er soms ook even aan herinneren hoe bijzonder het is om hier op Bonaire te zijn en deze ervaring te leven. Te genieten van elke keer als ik op het strand lig!

Dus ik kan met trots zeggen mijn oude leven roept me niet ik leef in het nieuwe leven hier en nu! En binnenkort ga ik dit allemaal laten zien aan Mieke & Jillian want die komen eind mei.. #zinin!

Groetjes! Nicolien